November 23rd, 2013

Ossenstaartsoep en beflijsters

Wij (Wilma is gezellig mee) zijn met de auto vanuit Landau, waar we even bij Sven Klundt waren, op de veerpont richting Rüdesheim in de Rheingau waar we de volgende dag een afspraak hebben bij Chat Sauvage in Johannisberg. We overnachten in Rüdesheim, waar we nog een hotelletje moeten boeken. Geen punt denk ik, het is inmiddels al wat later in het seizoen en er zal wel ergens plek zijn. Dat klopt ook. Het eerste hotel dat ik binnenloop heeft plek, zeventig  euro voor twee personen incl. ontbijt. Ik betaal, neem de sleutel mee en loop de kamer binnen. De bedden zijn niet opgemaakt, dus loop ik weer naar beneden. Excuses, ik krijg de sleutel van een andere kamer. Wilma en ik weer naar de kamer. Even naar het toilet. Er is geen toiletpapier. Ik weer terug naar de receptie en er volgen weer excuses. De rol gaat mee naar boven en we kunnen verder. De aardige receptionist komen we tegen op de gang en ik laat hem een blouse zien die nog in de kast was blijven hangen van de vorige gast. Hij loopt nog even mee naar de kamer en nu blijken ook de afvalemmertjes niet te zijn geleegd. U snapt het al, weer excuses. We krijgen weer een andere kamer en deze wordt eerst geïnspecteerd (de receptionist  is de enige medewerker in het hele hotel van zeker 100 kamers). Alles in orde en we gooien de tas op het bed en gaan.

Op weg naar een gezellig kroegje waar ik me verheug op een lekker glas riesling. We kunnen niet zo snel iets vinden, in Duitsland houden ze er een andere gedachte op na over wat gezellig is, en belanden in een café/restaurant. Het is vijf uur en we drinken alleen iets, hoewel er al veel, voornamelijk oudere bezoekers, zitten te eten. 
Aan de muur een serie ingelijste foto’s waar dit etablissement van 2008 t/m 2011 prijzen heeft gewonnen met de uitstekende keuken.
Het was mij liever geweest dat ze er hadden gehangen t/m 2013, maar dat terzijde. We zitten goed en de wijn smaakt ons wel. Hoewel we een leuk tafeltje hebben besluiten we nog even het dorp door te lopen.
Veel restaurant waar zeker 200 of meer couverts kwijt kunnen nodigen niet uit om te gaan zitten. We komen langs een restaurant waar een duo, ze lopen tegen de zeventig, staat te spelen (muziek te maken) voor een zo goed als leeg restaurant. We lopen door. Terug naar ons eerste adresje. ‘Ons’ gezellige tafeltje is bezet. Geen punt, de eigenaresse maakt een tafeltje voor ons klaar waar we uitstekend zitten. Een meer dan royale maaltijd passeert de revue. Een kom ouderwetse, huisgemaakte ossenstaartsoep, gevolgd door een schotel voor twee personen met voornamelijk vlees. Frietjes en groente on the side en we zijn helemaal gelukkig. Dit alles laten we begeleiden door een wijn van Weingut Trenz uit de Rheingau. Michael Trenz heeft sinds een jaar of tien twee ha wijngaard in Stellenbosch Zuid-Afrika. Net als de maaltijd is deze wijn gul, royaal en verleidelijk.
 
Terug naar het hotel, een glas Laphroaig 10 years old aan de hotelbar, waar we nogmaals excuses krijgen voor het wat rommelige ontvangst. De eerstvolgende herinnering is die van mijn telefoon die ons wekt met geluid van een volière vol beflijsters. 

---